ถ้าการดูซีรี่ส์เพื่อความบันเทิง  แล้วมันตอบโจทย์ด้านความบันเทิงได้  นั่นก็คือความคุ้มค่า  เนื่องเพราะในการดูซีรีส์แต่ละเรื่อง  ต้องใช้เวลาและการติดตามพอควร  พวกเราเหล่าผู้ชมจึงสามารถเลือกได้ว่า  จะติดตามงานชิ้นนั้นๆไปขนาดไหน  เพราะด้วยจำนวนตอนที่มากของซีรีส์  ที่ถ้าไม่น่าติดตามหรือไม่บันเทิงใจ  ผู้ชมพร้อมเททิ้งไปอย่างแน่นอน จึงเป็นที่มาของคำตอบที่ว่า ทำไมผู้เขียนจึงไม่มีซีรีส์ที่ไม่ชอบหรือเกลียดเลยในงานเขียน แต่อย่างไรก็ตามการดูซีรี่ส์เพื่อความบันเทิงอย่างที่ว่านั้น จะมีซีรีส์สักกี่เรื่องที่ดูแล้วประทับใจ จนกระทั่งทำให้การเขียนบทความบรรยาย  ถึงความงดงามของเรื่องเหล่านั้น  เป็นความยากที่จะเสกสรรมันเป็นตัวอักษรได้  ความยากที่ว่าคือความยากที่จะสาธยายความงดงามของเรื่องราว  หรือบทเรียนชีวิตในมุมมองต่างๆ  ที่เรื่องนั้นๆมอบให้กับผู้ชมออกมาได้ดั่งใจและครบถ้วน

ทำให้  การกลั่นกรองจากความประทับใจให้ออกมาเป็นตัวอักษรนั้นมันจะพิเศษ  เพราะมันคือความประทับใจมิใช่แค่ความสนุก ซึ่งในความประทับใจในแนวทางของความสวยงามของเรื่องราว  ผู้เขียนเองมี When The Camellia Blooms ที่เป็นหนึ่งของด้านมิติทางอารมณ์  ที่มีครบทุกประการกระทั่งความหมองหม่นและสืบสวน  มี My Mister ที่เสนอความรันทดได้อย่างงดงามและมีแสงสว่าง  มี Prison Playbook ที่มีความเป็นผู้เป็นคนในการมองโลก  ด้วยความหวังหลังชีวิตเจอมรสุม  สุดท้ายผู้เขียนได้ก็มาเจอกับความงดงามใสๆจนได้  ที่ว่าใสหาใช่ความว่างเปล่าไม่  แต่มันคือความใสสะอาดในความงดงามของมิติเชิงอารมณ์  ที่มองเห็นได้ถึงก้นบ่อว่านี่คือความสะอาด  แม้เรื่องราวจะเสนอในความหลากหลาย  หากแต่อิ่มใจได้ในทุกประเด็น  มอบทั้งรอยยิ้ม  เสียงหัวเราะและขอบตาร้อนชื้นด้วยความตื้นตันในทุกตอน  กับอีกหนึ่งงานซีรี่ส์เกาหลีที่ผู้เขียนรัก  ต้องมอบคำว่ายอดเยี่ยมให้อย่างเต็มใจ

ซังมุนดง ซอย 20-2 กรุงโซล ปี 1988  คือสถานที่ที่เรื่องราวความประทับใจนี้เกิดขึ้น  เพื่อนซี้ห้าคนที่โตมาด้วยกัน  แทบจะกินนอนด้วยกันประกอบด้วยซองด็อกซอน (ฮเยริ)ซองซอนอู (โกคยองพโย)ชเวแท็ก (พัคโบกอม)คิมจองฮวาน (รยูจุนยอล) และ รยูดงรยง (อีดงฮวี)ที่ทั้งหมดอายุเท่ากัน  เรียนอยู่ในระดับมัธยมปลายเหมือนกัน  มีเพียง แท็ก ที่เป็นนักเล่นโกะ (หมากล้อม) มืออาชีพระดับเซียนหกดั้งเท่านั้น  ทุกคนโตมาด้วยกันบ้านเรือนเคียงกัน  เป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันช่วยเหลือเกื้อกูลกันเสมอมาในทุกเรื่อง ด็อกซอน เป็นลูกสาวครอบครัวชนชั้นกลางที่กำลงย่ำแย่  เธอเป็นลูกคนกลางที่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ซอนอู คือครอบครัวชนชั้นล่าง  ที่สูญเสียพ่อและอยู่ด้วยเงินบำนาญอย่างกระเบียดกระเสียน  แต่มีความสุขกับน้องสาวอีกคน แท็ก คือคนที่อยู่กับพ่อเพียงสองคนที่  แม้จะมีเงินมากมายแต่ก็ใช้ชีวิตอย่างสมถะ จองฮวาน คือลูกคนเล็กของครอบครัวที่รวยที่สุดในซอยแต่ก็เปี่ยมล้นด้วยน้ำใจ ดงรยง คือลูกครูใหญ่ที่ทุกอย่างที่เป็นตัวเขา  ขัดใจผู้เป็นพ่อทุกทางและมีแม่ที่ทำแต่งานจนละเลยครอบครัว Sheroes (2023)

ทั้งหมดคือการเล่าเรื่องราวของการใช้ชีวิตวัยรุ่นของเหล่าลูกๆของทุกครอบครัว  ที่แม้จะต่างกันแต่ก็อยู่ร่วมกันได้  และเรื่องราวเดินทางไปผ่านการก้าวข้ามพ้นวัยของพวกเขาที่สนุกสาน  เฮฮาตามประสาวัยรุ่น  แต่ทั้งเรื่องราวที่ดูคล้ายกับไม่มีอะไร  แต่กลับมีอะไรมากมายในทุกๆตอนด้วยมิติทางเรื่องราวที่หลากหลายให้เล่า ให้มุมมองการใช้ชีวิตในบริบทของสังคมเกาหลี  ผ่านเหตุการณ์ต่างๆที่สำคัญๆไปเรื่อยๆ  ด้วยความใสสะอาดดูเหมือนไม่มีอะไร  แต่เล่าเรื่องตามวัยของพวกเขาไปเรื่อยๆนั้น  แม้ไม่มีอะไรบีบคั้นแต่มันกลับน่าติดตามในทุกเรื่องราว  ประเด็นย่อยๆระหว่างทางที่แสนธรรมดา  และอาจเกิดขึ้นกับครอบครัวไหนก็ได้ แต่ทว่า มันลึกซึ้ง

ว่ากันตามตรงคือเส้นเรื่องไม่มีอะไรเลย  เหมือนขีดเส้นตรงตามไม้บรรทัดไปตรงๆ  คือการเล่าเรื่องของผองเพื่อนวัยเยาว์  ที่โตมาด้วยกันก้าวผ่านพ้นวัยมาด้วยกัน  และจบลงที่ทุกคนแยกย้ายกันตามเส้นทางของตน  ด้วยการนำเสนอที่เรียกได้ว่าใสสะอาดที่สุด ไม่มีเรื่องเชิงลบหรือหนักหน่วงทำร้านจิตใจในแกนเรื่องเลย  แต่บทก็เยี่ยมมากที่จะทำเรื่องที่ใสๆ ตรงๆ ไม่มีตัวร้ายไม่มีนางอิจฉาเรื่องนี้  ให้มีมิติเชิงลึกได้ในทุกตอน  การใส่ประเด็นรายทางมาให้ผู้ชมได้สัมผัสในแต่ละตอน  มันจับต้องและสัมผัสได้และเข้าถึงอารมณ์ผู้ชมตรงกลางใจทุกประเด็นชนิดตัดขั้วหัวใจ  ซึ่งถ้าบทไม่แข็งแรง  มันจะกลายเป็นเรื่องราวที่แสนธรรมดาจนราบเรียบไร้สีสันไป  จึงต้องชื่นชมความยอดยอดเยี่ยมของงานด้านบท

ความยอดเยี่ยมมันอยู่ที่ว่า  เรื่องนี้เอาตรงๆคือเรื่องที่ตัวละครเยอะ  การใส่ความมิติเชิงลึกให้ตัวละครทุกคนไม่ใช่เรื่องง่าย  แต่ทำได้  ทำได้ดีด้วย  และการเล่าเรื่องตลอดยี่สิบตอน  คือการเล่าถึงการผ่านพ้นแต่ละเรื่องราวมาได้ ด้วยความรักและความเข้าใจ ความรักของแม่หรือพ่อที่มีต่อลูก  ความรักของลูกๆที่มีต่อบุพการี  ความรักท่ามกลางความขัดแย้งของพี่น้องในอารมณ์ทั้งรักทั้งชัง  ความรักและมิตรภาพระหว่างเพื่อนทั้งรุ่นเล็กและรุ่นใหญ่  มุมของของการใช้ชีวิตของคู่ชีวิตใกล้วัยทอง  ที่ผ่านพ้นเรื่องราวทั้งดีทั้งร้ายมาด้วยกัน ความรักของคนหนุ่มสาวที่เป็นความโรแมนติก  ความหวังในตัวลูกๆของพ่อแม่กับความต้องการที่แท้จริงของลูก สุดท้ายสิ่งที่จะหลอมรวมเรื่องเหล่านี้ให้เป็นความงดงามได้คือความเข้าใจซึ่งกันและกันเท่านั้น และแม้จะเล่าถึงประเด็นมากมายแต่บทกลับทำได้อย่างเข้าถึงง่ายและได้ใจ  งดงามได้อย่างน่าทึ่ง เพราะค่อยๆเก็บเกี่ยวความรู้สึกร่วมจากหัวใจผู้ชมไปทีละน้อย  จนเกาะกุมได้ทั้งหมดโดยไม่รู้ตัว

แต่  หากจะว่ากันที่เรื่องของอารมณ์  เรื่องนี้เมื่อมองเข้าไปอย่างพินิจ  จะแยกออกเป็นสองอารมณ์ หนึ่งคืออารมณ์ทางมิติทางมิตรภาพ  น้ำใสใจจริงที่อุ่นระอุ  ความรักความเข้าในในครอบครัว  การไล่ตามความฝันของแต่ละคน ที่บางคนก็มีความฝันของตัวเอง  และบางคนก็แบกความฝันของคนอื่นไว้  เช่น จองฮวาน ที่แบกความฝันของพี่ชาย  หรือ ซอนอู ที่ยอมเรียนแพทย์ตามความหวังของแม่ การเรียนรู้และเข้าใจตัวเองของ ด็อกซอน ที่สุดท้ายแม้จะน้อยเนื้อต่ำใจในความเป็นลูกคนกลาง  แต่นั่นหาใช่เพราะพ่อแม่ไม่รักเธอ  แม้กระทั่งเรื่องราวของการเสียสละในเรื่องความรักของเพื่อน  ที่รักคนคนเดียวกันและยอมที่จะไม่ครอบครอง เข้าใจในสิ่งที่เป็นและยอมรับว่าแท้จริงแล้ว  ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่มันคือความผิดพลาด

จนกระทั่งเรื่องราวเข้าสู่ความโรแมนติกตอนท้าย  ยังเข้าถึงอารมณ์สายฟินได้อีกด้วยเรื่องราวของรักสามเส้า  การเสียสละ  การรอคอย  ความหวังและการก้าวข้ามผ่านกำแพงประเพณี ที่เป็นการปะทะกันระหว่างความคิดเก่ากับความคิดใหม่  เห็นได้อย่างแจ่มชัดแม้จะมีให้เห็นเรื่อยมาตลอด  แต่มันมาชัดมากในตอนท้าย  ทั้งนี้ที่ผู้เขียนชอบมากลับเป็นประเด็นความรักความเข้าใจ  ของครอบครัวที่มีต่อลูกเรื่องของการเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เมื่อถึงที่สุดการเรียนมหาวิทยาลัยอาจไม่ใช่ทุกคำตอบของชีวิต ทั้งนี้รวมไปถึงการที่ลูกเข้าใจความหวังของพ่อแม่  และยอมเปลี่ยนตัวเอง  เพื่อสานฝันให้พ่อกับแม่ได้มีความสุข  กับเรื่องราวของการสลายช่องว่างระหว่างวัย  ที่เริ่มห่างไปตามวัยของลูกๆที่ผู้เขียนเองอาจจะเข้าถึงง่ายกว่า  เพราะทุกวันนี้ลูกๆของผู้เขียนก็เริ่มโตหมดแล้ว

อีกหนึ่งที่ความรู้สึกในหัวใจผู้เขียนสัมผัสได้  และเข้าถึงได้ง่ายกว่า  คืออารมณ์ถวิลหาอดีต แม้มันจะไม่ชัดเจนตรงใจในความเป็นไทย  อย่างการดูหนังเรื่อง แฟนฉัน ซึ่ง  อาจจะมีความต่างเรื่องของพฤติกรรม  บริบททางสังคมมากมาย  แต่สำหรับคนที่โตมากับเครื่องมือเครื่องใช้  ที่ตัวเรื่องพยายามขับเน้น   สำหรับคนรุ่นผู้เขียนคงจะอินกับภาพที่เห็นได้มากว่า  สำหรับคนที่โตมาในยุคอนาล็อก ยุคของอัสนี-วสันต์  เรนโบว์  คีรีบูน  แกรนด์เอ๊กซ์  หรือลูกทุ่งปนสตริงค่ายนิธิทัศน์ อาจจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของดนตรี  และซาวด์แห่งยุคสมัย  เมื่อได้เห็นวิทยุเทป  หรือกระทั่งวอล์คแมนที่มารดาผู้เขียนเรียกมันว่าซาวเบ๊า (ซาวด์ อะเบ๊าท์) ที่เป็นของที่ไฝ่ฝัน  แต่ไม่เคยได้มาครอบครองมาจนวันนี้ที่เป็นหูฟังไร้สายในรุ่นลูก  ของบางอย่างที่ไกลเกินฝันของเด็กชนบทอย่างตัวผู้เขียนเอง   การได้เห็นการใช้เท้ากดปุ่มทีวี  หรือทีวีแบบหมุน  โอลิมปิค 1988  ที่เพิ่งได้ยินเพลง Hand In Hand เวอร์ชั่นเกาหลีในเรื่องนี้  การประท้วงของนักศึกษาเกาหลีไต้ที่เป็นข่าวดังไปทั่วโลก

หรือกระทั่ง Pop Culture ในยุคนั้น  จากการเอ่ยถึง ดีเอโก้ มาราโดน่า ที่เจิดจรัสในฟุตบอลโลก 1986  การเอ่ยถึงหนังคลาสสิคที่เป็น Signature ของยุคสมัยอย่าง โหด เลว ดี 2,Predator,Top Gun,Dirty Dancing หรือ La Bamba ที่คนรุ่นผู้เขียนล้วนได้ผ่านตามาและแยู่ในความทรงจำการได้เห็นอิทธิพลของหนังฮ่องกง  ที่แผ่ขยายไปทั่วเอเชียจนมีการเอ่ยถึงดาราทองอย่าง โจวเหวินฟะ แม็กกี้ จาง (จางม่านอวี้) หรือ โจอี้ หวัง (หวังจู่เสียน) การฟังรายการวิทยุตอนกลางคืน  เขียนจดหมายบรรยายความรู้สึกไปหาพี่ดีเจ  ความดีใจที่จดหมายของเราได้ถูกหยิบมาอ่าน โดยดีเจที่ชื่นชอบ  สิ่งเหล่านี้มันคืออารมณ์ถวิลหาอดีต  สำหรับคนรุ่นผู้เขียนที่วัยไล่เลี่ยกันกับตัวละคร  และเหมือนกับก้าวพ้นวัยมากับสิ่งเหล่านั้น  ที่บางสิ่งบางอย่างอาจไกลเกินฝันสำหรับบางคน  ซึ่งมองได้ว่าในเรื่องราวเหล่านี้ขนาดผู้เขียนเอง  ที่ไม่ใช่คนเกาหลีเรายังรู้สึกดีที่ได้เห็นและสัมผัสได้  คงไม่ต้องไปถามหาคนเกาหลีที่เกิดทันและโตมากับมัน  จะเข้าถึงใจได้ขนาดไหน  เพราะได้ยินมาว่านี่คือซีรีส์ที่เป็นปรากฏการณ์ในบ้านเกิดอย่างหนัก  และมันคงไม่ต่างจากเมื่อครั้งหนังแฟนฉัน  ออกฉายในบ้านเราด้วยอารมณ์แบบเดียวกันกระมัง

แล้วถ้าอารมณ์ถวิลหาอดีต  ทำให้ผู้ชมที่เกิดทันและปัจจุบันเข้าใกล้วัยทองอย่างผู้เขียนได้อิ่มเอม  สิ่งที่เติมเต็มความรู้สึกร่วม  สำหรับคนที่เกิดมาไม่ทันได้เห็นอุปกรณ์รุ่นพระเจ้าเหาเหล่านั้น  ก็คือมิติเชิงอารมณ์ที่ได้เอ่ยถึงไป  แต่  ด้วยความที่มันเป็นเรื่องของการก้าวพ้นวัย และเสนอในโทนใสๆ  อนุชนคนรุ่นหลังที่ไม่นิยมความน้ำเน่า  ก็จะอินไปได้กับความเป็นจริงในชีวิตที่เรื่องพยายามนำเสนอ  อย่างคนสูงวัยจะมองในมุมที่เป็นผู้ใหญ่  และเข้าใจการที่ลูกๆกำลังจะพ้นวันเวลาของวัยรุ่น  ที่จะมีปัจจัยต่างๆมากมาย  หากแต่เราไม่สามารถไปก้าวก่ายได้  เพราะวัยนี้คือวัยที่เริ่มมีความคิดเป็นตัวของตัวเอง  และ เราก็ไม่สามารถห้ามลูกๆไม่ให้โตได้ เช่นกันกับคนที่เกิดไม่ทันยุคสมัย  ก็จะเข้าใจว่าเหตุใดพ่อแม่จึงห่วงใยในตัวลูก  ซึ่งตัวลูกเองอาจคิดว่าตัวเองโตแล้วและคิดเองได้แล้ว  หากแต่ในจิตใจของพ่อแม่แล้ว ลูกๆยังเป็นเจ้าชายตัวน้อยเจ้าหญิงตัวเล็กที่พ่อแม่รักและหวงแหนอยู่เสมอ

ในขณะที่พ่อแม่มีความคาดหวังในตัวลูก  นั่นเพราะความหวังดี  แต่ทว่า  นั่นมันอาจเป็นการปิดกั้นความคิด  และอิสระทางด้านความคิดของลูกหรือไม่  ขณะเดียวกันเมื่อลูกมีความฝัน  มันก็ยากที่จะเอ่ยออกมาเพราช่องว่างระหว่างวัย  และปัจจัยพื้นฐานการเลี้ยงดูจากยุคสมัยที่แตกต่าง  จนกลายเป็นกรอบทางความคิดที่ต่างกัน คนรุ่นผู้เขียนอาจมองเห็นถึงความรักและมิตรภาพของรุ่นผู้ใหญ่  ที่บางทีการจะตัดสินใจทำอะไรก็คิดถึงความรู้สึกของลูก  แต่คนรุ่นลูกก็ต้องปล่อยผ่านไปแม้ในใจจะขัดขืน  เพราะมันคือความสุขของคนที่ทำเพื่อพวกเขาเสมอมาทั้งชีวิตด้วยความยากลำบาก  และแน่นอนว่าคนรุ่นใหม่จะรู้สึกสัมผัสได้  ไปกับเรื่องราวความรักของหนุ่มสาวที่โรแมนติก  ที่มาอย่างพอเหมาะ  และคนรุ่นผู้ใหญ่ก็สัมผัสได้  เพราะเรื่องความรักมันเป็นแบบนี้อยู่ตลอดมา  ไม่ว่าจะเป็นปีไหนหรือยุคใด  เพราะความรักมันมีความเป็นสากลและอมตะความรู้สึกกลัวที่จะเผยใจเพราะกริ่งเกรงความสัมพันธ์จะเปลี่ยนไป มันเป็นแบบนี้ทุกชนชาติทุกสังคม  ซึ่งซีรี่ส์เรื่องนี้  เล่าเรื่องเหล่านี้ได้อย่างละมุนละไม  อบอุ่น  ตื้นตันใจ  หัวเราะได้พร้อมน้ำตาหลั่งไหลทั้งแบบซึมๆและอาบแก้ม ซึ่งมันไม่ได้มาเพราะความบีบคั้น  แต่มันเป็นเพราะความตื้นตันในหัวใจ  ในทุกเรื่องราวรายทางตั้งแต่ต้นจนจบอย่างสมบูรณ์แบบ  และไร้ที่ติในความใสสะอาดนั้น

ด้วยบทที่เยี่ยมพอที่จะเล่าเรื่องราวที่มีประเด็นมากมาย ตัวละครมากมายให้เขาถึงส่วนลึกในใจผู้ชมอย่างได้ผล  ประกอบกับการแสดงที่เรียกว่า ดีที่สุดในทุกๆคนทุกมิติทางอารมณ์ ไม่ว่าจะเป็นใครในเรื่อง  ฉากที่แม้จะไม่เห็นภาพมุมกว้างมากนัก  แต่ผู้ชมเชื่อว่ามันคือยุคนั้นจริงๆ  ความละเอียดของฉาก  เสื้อผ้าหน้าผมแฟชั่นยุคนั้น บทสนทนาที่คมคายแต่ไม่ดูจงใจ บทเรียนชีวิตที่มีให้ได้สัมผัสในทุกตอนในหลากหลายแง่มุม เพลงประกอบที่มีความไพเราะ  กับซาวด์ดนตรีแห่งยุคสมัย  ที่ส่งเสริมในฉากในซีนที่ต้องการสื่ออารมณ์ได้อย่างลงตัวพอดี  และต้องไม่ลืมเสียงแพะที่มาทีไรต้องมีรอยยิ้มเมื่อนั้น  จึงไม่แปลกที่ใครๆที่ได้ชม  จะยกให้เป็นอันดับต้นๆในใจแทบทุกคน

ด้วยบทที่เยี่ยมพอที่จะเล่าเรื่องราวที่มีประเด็นมากมาย ตัวละครมากมายให้เขาถึงส่วนลึกในใจผู้ชมอย่างได้ผล  ประกอบกับการแสดงที่เรียกว่า ดีที่สุดในทุกๆคนทุกมิติทางอารมณ์ ไม่ว่าจะเป็นใครในเรื่อง  ฉากที่แม้จะไม่เห็นภาพมุมกว้างมากนัก  แต่ผู้ชมเชื่อว่ามันคือยุคนั้นจริงๆ  ความละเอียดของฉาก  เสื้อผ้าหน้าผมแฟชั่นยุคนั้น บทสนทนาที่คมคายแต่ไม่ดูจงใจ บทเรียนชีวิตที่มีให้ได้สัมผัสในทุกตอนในหลากหลายแง่มุม เพลงประกอบที่มีความไพเราะ  กับซาวด์ดนตรีแห่งยุคสมัย  ที่ส่งเสริมในฉากในซีนที่ต้องการสื่ออารมณ์ได้อย่างลงตัวพอดี  และต้องไม่ลืมเสียงแพะที่มาทีไรต้องมีรอยยิ้มเมื่อนั้น  จึงไม่แปลกที่ใครๆที่ได้ชม  จะยกให้เป็นอันดับต้นๆในใจแทบทุกคน

และสำหรับเรื่องนี้  ที่ผู้เขียนมองเห็นคือความธรรมดา  และความเป็นธรรมชาติของการใช้ชีวิต  ที่ไม่ว่าสังคมไหนหรือชนชาติใด  ความสุขความบนเรียบง่ายคือแก่นแท้  เช่นเดียวกับซีรี่ส์เรื่องนี้ที่เส้นเรื่องหลักอาจธรรมดา  แต่ระหว่างทางการเล่าเรื่องกลับมีสีสันมากมาย  ดีบ้างร้ายบ้าง  หากแต่ทุกอย่างที่เข้ามาในทางร้าย  มักจะมลายหายไปด้วยเรื่องราวของมิตรภาพ เช่นเดียวกันกับหนึ่งชีวิตของคน  ความจริงมันแสนธรรมดา แต่ปัจจัยที่เข้ามาต่างหากที่จะเป็นสีสัน  กับทุกครอบครัวในเรื่องนี้คือการใช้ชีวิตที่เรียบง่าย ธรรมดา  ไม่ว่าจะมีหรือจน  ล้วนแล้วแต่ต้องเจอปัญหาทั้งหนักทั้งเบาต่างมิติกันไป  แต่การได้อยู่กับครอบครัวที่พร้อมหน้า  ได้กินข้าว  ได้พูดคุยสนทนา  ได้ทะเลาะกันบ้าง  ความแนบแน่น  ที่เป็นเรื่องธรรมดาที่แสนเรียบง่ายแบบนี้  จะเยียวยาปัญหาหัวใจเหล่านั้น

เหมือนกับตัวเรื่อง  ที่พยายามเสนอภาพการกินข้าวร่วมกันของแต่ละครอบครัวอย่างเด่นชัด  รวมถึงเรื่องราวของมิตรภาพ  น้ำใสใจจริงที่เคยมีในอดีต  อย่างการแบ่งปันอาหารในบางมื้อ ที่ใส่จานใส่ชามหยิบยื่นกันข้ามรั้วบ้าน  จนสำรับเต็มไปด้วยอาหารที่หลากหลาย   การห่อข้าวมาล้อมวงกินกันในห้องเรียนของเพื่อนๆ  ที่ผูเขียนไม่เห็นมันแล้วในปัจจุบันที่ทางวัตถุพัฒนามากขึ้น  แต่มันก็สร้างความห่างเหินในหัวใจคนเช่นกัน และสำหรับมิตรภาพแล้ว  ถึงที่สุดทุกคนก็ต้องมีทางของฉันฝันของตัวเอ  งและมีวันที่ต้องแยกย้าย แต่วันคืนที่แสนหวานในอดีต  การรำลึกถึงวันวานที่เราได้สนุก  โศกเศร้า  หรือได้รักใครสักคน  มันก็คือความทางจำที่งดงามอยู่ในใจไม่มีวันลบเลือน  ไม่เชื่อลองนึกถึงรักครั้งแรกของท่านดู  แล้วภาพต่างๆตอนนั้น  จะค่อยๆกระจ่าง  และท่านจะเผลอยิ้มทุกครั้งเมื่อคิดถึงมัน